ನಾನು ಮತ್ತು ಕವನ !...

"ಅದೆಷ್ಟೋ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಬ್ಲಾಗು ಅಪ್ ಲೋಡ್ ಮಾಡಬೇಕಿನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇಷ್ಟುದಿನ ಟೈಮ್ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಅಲ್ಲ ಯಾಕೋ ಜೀವನದ ಜಡ ನನ್ನನ್ನು ಹಾಗೆ ಮಾಡಿತ್ತು. ಆದರೂ ನಾನು ಬರಿಯುವುದನ್ನ ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮನಸಿನ ಜಡವೇ ನನ್ನನ್ನ ಅದಗಾಲೇ ತುಂಬ ಬರೆಸಿತ್ತು !. ಕವನಗಳು ಮತ್ತು ನಾನು ಬಹುದೂರ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ, ಆದರೂ ಕಳೆದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಬರದದ್ದು ಕವನಗಳೆ,  ನಾನಂತೂ ಕವನ ಅಂತಲೇ  ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ( ಇದರ ಮೇಲೆ ನಿಮ್ಮ ಭಾವಕ್ಕೇ ಬಿಟ್ಟ ವಿಚಾರ). ಏನೋ ಎಲ್ಲಾ ಕವನವನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೇ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ". ಅಲೆಮಾರಿ

ಒಂಟಿ ಪಯಣ... ಹಾಳು ಭಾವ..

ಬಾಳ ದಾರಿಯ ಒಂಟಿ ಪಯಣಕೆ...
ಯಾಕೆ ಈ ಹಾಳು ಭಾವ
ನನ್ನದೆಂದಿಲ್ಲ , ನಿನ್ನದೆಂದಿಲ್ಲ...
ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ, ಎಲ್ಲವೂ ಎಲ್ಲರಿಗಾಗಿ...
ನನ್ನದೆಂದು ತಿಳಿದವನು...
ಬಯಸಿದವನು ಮೂರ್ಖ...

ಇವತ್ತು ನನ್ನವರೆಂದು ತಿಳಿದವರು...
ನಾಳೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಸೊತ್ತು...
ಆದರೂ ಸಂಭ್ರಮದ ಸಂಭಂದಗಳಲ್ಲಿ...
ನಾವು ಇನ್ನೂ ಮುಳುಗಿದ್ದೇವೆ...
ಅವಳು ನನ್ನವಳು, ಅವನು ನನ್ನವನು
ಎನ್ನುತ್ತಾ ದಿನ ದೂಡುವೆವು...

ಈ ಹಾಳು ಭಾವ ಮಾತ್ರ ನೆನೆಯುತಿದೆ
ಬಾಳ ದಾರಿಯ ಒಂಟಿ ಪಯಣದಲಿ
ನಾ ಮೆಚ್ಚಿದವರಿಗೆ...ಪ್ರೀತಿಸಿದವರಿಗೆ...
ನಾನು ಮೆಚ್ಚಿಗೆಯೋ ಎಂದು ತಿಳಿಯದೆ...
ಆದರೂ ಸಾಗುತಿದೆ ಸುಂದರ ಪಯಣ...
ಅವರು ಮೆಚ್ಚಿರುವರೆಂದು ತಿಳಿದು...
ಅದೂ ಒಂಟಿ ಪಯಣ ಬಾಳ ದಾರಿಯ ದೂರಕೆ...

ಈ ಒಂಟಿ ಪಯಣ ಮಾತ್ರ ಅದ್ಭುತ...
ಸಾಗಿದಷ್ಟು ಮುಗಿಯದ ಪಯಣ...
ದೂರಕೆ...ದೂರಕೆ... ಎಲ್ಲೋ ಮುಂದಿರುವ
ಗುರಿಯಲ್ಲದ ಗುರಿಯ ಹುಡುಕ ಹೊರಟಂತೆ...
ಇಲ್ಲಿ ಅವನು ಮಿತ್ರನೇ...ಅವಳು ಗೆಳತಿಯೇ...

ಯಾಕೋ ಇಲ್ಲೇ ನಿಲ್ಲಿಸ ಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ...
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜೀವನವೇ ಹಾಗೆ...
ಬೇಡ...ಬೇಡವೆಂದರೂ ಜಡವಾಗುತ್ತದೆ...

ನಿರ್ಮಲ ಪ್ರೀತಿ...

ಆ ಗೆಳೆಯನು ಈ ಕತೆಯನ್ನು ಹೇಳುವ ವರೆಗೂ...
ನಾನಿದ್ದೆ ಪ್ರೀತಿಯೆಂಬ ಸುಖದ ಸ್ವರ್ಗದಲಿ...
ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಪ್ರೀತಿಯ ಲಹರಿಯಲಿ...
ನಾನೊಬ್ಬನೆ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಬಾವ ಸುಖದಲಿ...

ಆ ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿ ಅದೇನು ರೋಮಾಂಚನ!
ನಾವಿಬ್ಬರೆ ನೀಲಿ ಬಾನಿನ ಮೋಡಗಳಡೆಯಲಿ...
ಹೊಸ ಲೋಕದ ಹುಡುಕಾಟದ ತವಕದಲಿ...
ಅವಳ ಸುಂದರ ಕಣ್ಣಾಲಿಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ
ಸ್ವರ್ಗ ಸ್ವಪ್ನ...ಅದರೊಳಗಿನ ಹುಣ್ಣಿಮೆ ರಾತ್ರಿ...
ಮತ್ತೆ...ಮತ್ತೆ... ಬೇಕೆನಿಸುವ ಅವಳ
ಹೂವಿನಂತ ಹಸ್ತ... ಕಿರುಬೆರಳ ಸ್ಪರ್ಶ...
ಅಷ್ಟೇ ಸಾಕಿತ್ತು ನನಗೆ ಮೈ ಕೊಡವಲು...

ಮರುಳನೇ ನಾನು...ಮರುಳ...ಕಾಡಿದ
ಮೊದಲ ಪ್ರಣಯವನ್ನು ಹೇಳದೇ..
ಹೋದನೆಲ್ಲ ಕಾಡಿದವಳೊಡನೆ...ಅದೇಕೆ
ಈಗ ಕಾಡುತಿದೆ ಈ ಕವನದ ಸಾಲುಗಳಾಗಿ..
ಮತ್ತೆ ಹೇಳಬಹುದೇ ಎಂಬ ಭರವಸೆಯಿಂದ...
 ಅವಳೇಕೆ ಕಾಡಿದಳು ನನ್ನಂತ ಮುಗುದನನ್ನು...
ನಾನೇಕೆ ತಿಳಿಯದೇ ಪ್ರಿತಿಸಿದೆ...ಅದು...

ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬೇಕೆನಿಸುವಷ್ಟು...

ಇದು ಮೋಹವಲ್ಲ...ಮೋಸವಲ್ಲ...ಹೃದಯದಲ್ಲಿಯೇ
ಬೆಚ್ಚಗೆ ನಾನರಿಯದೇ ಮೂಡಿದ ಭಾವನುರಾಗ...

ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇಷ್ಟು ಕಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಈ ಭಾವ...
ಸುಂದರ ಕವನ ಬರೆಯುವಷ್ಟು...ಇನ್ನೆನಿದ್ದರೂ...
ಈ ಪ್ರೀತಿ...ಅನುಭವದ ಸುಂದರ ಸಾಲುಗಳು...
ಮರೆಯದ ನೆನಪಿನ ಪುಟದ ಸುಂದರ ಚಿತ್ರವಷ್ಟೆ...

ಆದರೂ ಆ ಸಂಜೆಗತ್ತಲು...ಮೋಹಕ ಲೋಕ
ಸ್ವರ್ಗ ಸ್ವಪ್ನ...ಹುಣ್ಣಿಮೆ ರಾತ್ರಿ...ಕಿರುಬೆರಳು...
ತೋಯಿಸುತಿದೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಮತ್ತೆ...ಮತ್ತೆ...
ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಈ ನೆನಪೇ ಎಲ್ಲಾ ಆಗಿತ್ತು...
ಈಗಲೂ ಹಾಗೆನೇ ಆದ್ರೆ ಕವನದಲ್ಲಷ್ಟೆ...

ಆ ಗೆಳೆಯನ ಒಲವಿನ ಕಥೆ...
ನನ್ನೊಲವಿನ ಚರಮ ಗೀತೆ...ಯಾಕೆಂದರೆ
ಅದು ನಾನೊಬ್ಬನೆ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಪೆಚ್ಚು ಪ್ರೀತಿ...
ಈಗ ಅವಳೂ ಇದಾಳೆ...ನಾನೂ ಇದ್ದೇನೆ...
ಬರಿಯ ಅಲೆಯಲಿ...ಅವಳು...
ಪ್ರಿಯಕರನ ಮದುರ ಪ್ರೀತಿಯ ಅಲೆಯಲಿ...
ನಾನು ಈ ಹಚ್ಚು ಕವನದ ಅಲೆಯಲಿ...

ಅವಳದೂ ನಿರ್ಮಲ ಪ್ರೀತಿ...
ನನ್ನದೂ ಹೃದಯದಲ್ಲಿಯೇ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟ...
ನಿರ್ಮಲ...ನಿರ್ಮಲ...ಪ್ರೀತಿ...
ಅಂತೂ ಪ್ರೀತಿ ನಿರ್ಮಲ...ನಿರ್ಮಲ...
ಅದನ್ನು ಪ್ರಿತಿಸುವರ ಹೊರತಾಗಿ... 

ಹೇಳದ ಪ್ರೀತಿ...

ಆ ಬೆಳದಿಂಗಳ ರಾತ್ರಿಯಲಿ
ಮಲಗಿದ್ದೆ ಎಸುಳುಗಳ ಮುದುಡಿ
ಎಕೇ... ಬೀಸಿತೋ ಆ ಪೆಚ್ಚುಗಾಳಿ

ಅಷ್ಟೊಂದು ಸುಂದರ ಕನಸುಗಳೊಂದಿಗೆ

ನಾನೊಂದು ಸುಂದರ ಹೂವು...
ಮಕರಂದ ನನ್ನ ಜೀವ
ಪ್ರತಿದಿನ ನನ್ನ ಕಮಲ ದಳ
ಸುರಿಸುತ್ತಿತ್ತು ಸವಿಯ ಮಕರಂದ...

ಅಲ್ಲೇ ಹಾರುತ್ತಿದ್ದವು ಹಲವು ದುಂಬಿಗಳು
ಮಕರಂದ ಸವಿಗಾಗಿ...
ಆದರೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ ನನ್ನ ಸಿಹಿ
ಅದೊಂದು ಭೃಂಗ ಮಾತ್ರ ನನ್ನನ್ನೇ...
ಹರವುತ್ತಿತ್ತು ಮತ್ತೆ... ಮತ್ತೆ... ಸವಿಗಾಗಿ

ಅಂದು ಕೊಂಡಿದ್ದೆ ನಾನು ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನೇ
ಅದು ನನ್ನದೇ... ದುಂಬಿಯೆಂದು...
ನನ್ನ ಸ್ವಂತದೆಂದು॒
ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಸುರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಹೆಚ್ಚು... ಹೆಚ್ಚು..
ಮಕರಂದವನ್ನ... ಮತ್ತೆ ನನ್ನರಸಿ ಬರಲೆಂದು...

ಹೇಳಬೇಕೆಂದಿದ್ದೆ, ಆ ತಂಪಿನ ಮುಂಜಾವಿನಲ್ಲಿ
ಹನಿಗಳ ಮೃದು ಶಬ್ದಗಳೆಡೆಯಲಿ, ಆ ಮಬ್ಬಿನಲಿ
ಈ ಹೂವು ನಿನ್ನದೇ... ನಿನ್ನ ಸ್ವಂತದ್ದು...
ಇಲ್ಲಿಯ ಮಕರಂದವೂ ನಿನಗಾಗಿಯೇ ನಿನಗೆ ಮಾತ್ರ

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ಮುಗಿದಿತ್ತು ನನ್ನ ಪೆಚ್ಚು ಕನಸು
ನಾನಿದ್ದೆ ಯಜಮಾನನ ಹೂವಿನ ತಟ್ಟೆಯಲಿ
ಮಬ್ಬು... ಮಬ್ಬು... ನೆನಪಿನಲಿ
ದುಂಬಿಯನ್ನು ಕಾಯುತ್ತ... ಹೇಳಿ ಹೋಗಲು...

ದುಂಬಿಯೇನೋ... ಬಂದಿತ್ತು , ಅಂತ ನೆನಪು
ಆದರೆ ಅದು ನನ್ನ ತಡಕಾಡಲಿಲ್ಲ...
ನನ್ನ ಮಕರಂದ ಇಲ್ಲವೆಂದು ಹಾತೊರೆಯಲಿಲ್ಲ
ಹಾರಿತು ನೇರವಾಗಿ ಇನ್ನೊಂದು ಸುಂದರ ಹೂವಿನೆಡೆಗೆ
ಮಕರಂದ ಸವಿಗಾಗಿ... ಸವಿಗಾಗಿ...

ಇದೆಲ್ಲವೂ  ಮಬ್ಬು... ಮಬ್ಬು... ಯಾಕೆಂದರೆ
ನಾನಗಲೇ ಮಣ್ಣಲ್ಲಿ ಮಣ್ಣಾಗಿದ್ದೆ...
ಸುಂದರ ಕನಸಿನೊಂದಿಗೆ..
.ಹೇಳದ ಪ್ರೀತಿಯೊಂದಿಗೆ...

ಅಲೆಮಾರಿ  ಪ್ರೀತಿ

ನಾನೀಗ ಗೂಡಿಲ್ಲದ ಅಲೆಮಾರಿ ಹಕ್ಕಿ...
ರಾಜ್ಯವಲ್ಲದ...ರಾಜ್ಯದಿಂದ
ಹಾರಿಬಂದ ಮೂಖ ಹಕ್ಕಿ...

ಯಾವತ್ತೋ... ಹಾರಬೇಕಿತ್ತು ನಾನು...
ಅದ ಮರೆತು ಕಟ್ಟದೆ ನಾನು...
ನನ್ನದೇ ಒಲವಿನ ಗೂಡು...
ಎಂದೂ ಸಿಗದ ಒಲವಿನ ಗೂಡು...

ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನು ಎಷ್ಟು ಕಟ್ಟಿದರೂ...
ನಾನೊಬ್ಬ ಅಲೆಮಾರಿ ಹಕ್ಕಿ...
ಹಾಗಂತ ಗೂಡು ಮರೆತು...
ಹಾರಲೇ... ಒಂದೇ ಸಮನೆ...
ಹಾರಲೇನು, ಅಲೆಮಾರಿದು ಪ್ರಿತಿಯಲ್ಲವೇ?...

ಮೌನ ಮಾತು...

ಮೌನಿಯಾಗ ಬೇಡ ನೀನು...
ನಿನ್ನ ಮೌನ ಕಾಡುತಿದೆ ಮನವ...
ಜಗವ ನಗಿಸುವ ನಿನ್ನ ನಗು...
ಮುಗಿಯ ಬಾರದು ಇರುವ ತನಕ...

ಮೌನ ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ಕಾಡುವಷ್ಟು...
ನೀ ಮೌನಿ ಹೌದು! ಕಾಡಬೇಡ ಮೌನದಿಂದ...
ಜಗವೇ ಹೀಗೆ...ನೋವು ನಲಿವುಗಳ ಗೂಡು...
ಓಡೋ...ಕಾಲವೇ ಹಾಗೆ ಚೆಂದ...
ಬಯಸುತ್ತೆ... ನೋವನ್ನು ಮತ್ತೆ...ಮತ್ತೆ...

ನೋವು ನಲಿವುಗಳ ಗೆಲ್ಲಬೇಕು ನೀ...
ಸೋತಾಗ ನೋಡು ನೀ ನನ್ನನ್ನೇ...
ಗೆದ್ದಾಗ ಸಂಭ್ರಮಿಸು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ...
ಬಯಸು ನೋವು ನಲಿವನ್ನು ಸಮದಿಂದ...
ನಗಿಸು ಜಗವ ನಿನ್ನ ನಗುವಿಂದ...

ಹೌದು! ಮೌನವೇ... ಉತ್ತರ ವಿಲಕ್ಷಣಗಳಿಗೆ...
ಆದರೆ ಮೌನವೇಕೋ ಕಾಡುತಿದೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗೆ...
ಕಾಡಿಸಬೇಡ ಮೌನದಿಂದ ನನ್ನನ್ನ...ಮತ್ತೆ...ಮತ್ತೆ..
ಗೆಲ್ಲು ನಿನ್ನ ಮೌನವ ನಗುವಿನಿಂದ...
ಎಂದಿಗೂ ಮೌನಿಯಾಗ ಬೇಡ...
ಅಷ್ಟು ಕಾಡುವಷ್ಟು... ನೋಯುವಷ್ಟು...

ಅಲೆಮಾರಿ